1.1
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/9452953.jpg?860)
Ik sta ergens tot aan mijn middel in het water, terwijl de vissen tegen mijn benen spartelen. Ik giechel om het gekke gevoel van hun schubben tegen mijn huid. Gelukkig zit Remy weer eens in zijn artistieke fase en komt hij voorlopig zijn kamer niet uit. Althans, ik hoop dat hij voortaan zijn kamer niet uit komt. Dat ik het water niet in mag is mijn eigen schuld. Remy wou alles helemaal 'back to basic' doen toen we verhuisden van mijn opa en oma. Eerst vond ik het nog leuk. Totdat hij begon over de bouwplannen. 'We nemen geen badkamer,' zei hij, 'Want we kunnen ons net zo goed in de beek wassen, toch?' Ik dacht aan het beeld van Remy in het water met allemaal vissen om zich heen, en schudde mijn hoofd. Vervolgens legde ik hem alles uit over de vele soorten vissen die er in dit gebied voor komen, van kreeften tot piranha's, waarna hij zijn bouwtekeningen wijzigde voor een kleine badkamer.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1228237.jpg?860)
Ik vind het nog steeds niet erg om hier te wonen, het was juist een verademing na het drukke stadsleven bij mijn opa en oma. Ik had nooit zo gehouden van de wolkenkrabbers en de vervuilde lucht in Bridgeport. En om eerlijk te zijn, hield ik ook niet zo van mijn grootouders. Ik kan me nog steeds alle ruzies herinneren die ooit plaatsvonden, ook al was ik nog klein. Vooral Remy had er onder te lijden. Hij was 16 op dat moment, ik 11, en hij zat volop in de puberteit. De nette kleding die mijn grootouders kochten, werden verknipt tot een punkoutfit. De gelpotten waarmee hij geacht werd zijn haar glad en netjes te houden, werden gebruikt om een enorme hanenkam te maken. Hij werkte niet op school en kwam altijd te laat thuis. Dat ging jaren zo door. Op één van die avonden lag ik onder de dekens stiekem nog een boek te lezen toen hij thuis kwam. Vooral mijn opa ging als een razende tekeer terwijl mijn oma op luide toon huilde.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/7014212.jpg?860)
Mijn opa schreeuwde dat het al erg genoeg was dat hij zijn dochter had verloren en dat hij nu ook al met een vreselijke kleinzoon opgescheept zat. Remy ging daarop in de verdediging. Het geschreeuw was vreselijk hard. Bang knipte ik mijn lichtje uit en drukte mijn kussen over mijn oren. Het hielp allemaal niets. Opeens kwam Remy mijn kamer instormen. 'Ben je wakker?' vroeg hij. Ik knikte. Het was stil in huis. 'Pak je tas in, we gaan hier weg,' zei hij. Ik vroeg niet eens waarheen maar deed braaf wat me gezegd werd. Een half uur later waren we al op weg naar een vriend van Remy waar we zolang terecht konden. Een paar maanden later verlieten we Bridgeport voorgoed, om te verhuizen naar Hidden Springs.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/309781.jpg?860)
Nog druipend loop ik ons kleine huisje in om een handdoek te zoeken. Remy en ik delen een kledingkast. We hebben weinig kleren en amper plaats voor zulke grote objecten. We hebben ook geen bank, geen tv, geen computer of dergelijk. Gelukkig heb ik Remy zo ver kunnen krijgen om wel een volledige keuken aan te schaffen. Eerst wou hij vooral buiten koken, totdat ik de weerkaart van Hidden Springs erbij haalde. Van de 365 dagen regent het er hier 240, zeker hier in de bergen. De rest van de dagen zijn gelukkig warm en zonnig, net zoals vandaag. Ik ben vaak buiten om voor de moestuin te zorgen of om te studeren. Het werkt fijner dan hier binnen, waar amper plaats is. En toch wil ik niet klagen.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/3865598.jpg?860)
Als ik weer een beetje droog ben loop ik Remy's kamer binnen. Het is groter dan de mijne maar dit is tegelijk zijn atelier. 'Sophieke,' zegt hij zonder op te kijken. 'Noem me nou eens niet zo,' brom ik terwijl ik op zijn heerlijk grote bed kruip. 'Is het niet schitterend,' zucht Remy terwijl hij gefascineerd naar zijn eigen schilderij kijkt. Ik aarzel. 'Wat is het?' Hij draait zich om en ik zie dat hij rolt met zijn ogen. 'De wederopstanding der natuur,' zegt hij op een toon waarmee hij aangeeft dat ik onwijs dom ben om het niet te zien. 'Ah juist,' zeg ik snel, 'Maar als het over natuur gaat, horen er dan geen bomen in te zitten?' Er klinkt een zucht. 'Ik zou toch echt willen dat je iets meer artistiek inzicht had,' mompelt Remy.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/3051083.jpg?860)
'Sorry,' bloos ik. Hij heeft gelijk. Ik ben meer van de logica. Sinds het moment dat ik kan lezen en tellen hou ik me al bezig met wiskunde, scheikunde en natuurkunde. Mijn mentrix probeert me al eeuwen zo ver te krijgen dat ik na de middelbare school ga doorleren aan de universiteit, maar dat gaat toch nooit gebeuren. We hebben er simpelweg het geld niet voor. Remy's kunstwerken brengen lang niet genoeg op om ons te onderhouden dus werk ik parttime bij de supermarkt. Het geld wat ik verdien leg ik bij dat van Remy zodat we de rekeningen kunnen betalen. Ik ben trouwens degene die de geldzaken doet. Hij verlaat bijna nooit ons huisje om naar de stad beneden te gaan.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/5778776.jpg?860)
Ik twijfel nog steeds of mijn broer een kluizenaar is, of gewoon ontzettend geniaal. Zo komt er hier geen postbode. Onze post gaat naar het postkantoor, waar we het zelf ophalen. Er is geen mobiel bereik en geen tv ontvangst. Alleen maar rust en stilte en boeken. 'Ik ga wel eten maken,' zeg ik terwijl ik van zijn bed afspring. 'Toch niet weer die vegetarische salade?' vraagt Remy ongerust. 'Nee hoor,' zeg ik luchtig terwijl ik vliegensvlug de andere mogelijkheden doorneem. Opeens schiet me het pak macaroni te binnen dat ik ooit heb gekocht. 'We eten macaroni,' zeg ik. Remy zucht opgelucht. 'Goddank. Soms heb ik wel eens het idee dat je een konijn van me probeert te maken.'
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/8595596.jpg?860)
Een kleine drie kwartier later zitten we al achter onze kommen dampende macaroni. 'Looking good,' zegt Remy bewonderend. 'Smaakt nog beter,' zeg ik terwijl ik een hap neem. Het smaakt naar karton. Koken is niet mijn sterkste kant en eigenlijk kom ik ook niet verder dan een maaltijdsalade. Remy neemt ook een hap en zijn gezicht vertrekt tot een rare grimas. 'Overheerlijk,' mompelt hij.
We beginnen samen te lachen.
We beginnen samen te lachen.