1.2 The movie in my head
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318680116.jpg)
In de hoek van de kamer speelt een meisje tevreden met haar beer. Ze streelt over het zachte pluche en wrijft haar neus tegen de zijne. Zachtjes zingt ze een liedje dat ze pas nog op school heeft geleerd. 'Mooi?' vraagt ze. Met haar hand laat ze de beer knikken. Ze glimlacht breed. 'Van juf geleerd.' Vanuit de badkamer klink lawaai. 'Liefje, waar is mijn portemonnee?' gilt haar moeder. Het meisje duikt in elkaar. 'Weet ik niet,' roept ze. Ze weet het wel maar dat wil ze niet zeggen. Mama zou haar nooit geloven.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318681345.jpg)
'Kom eens hier,' roept haar moeder. Zuchtend staat het meisje op en met trillende benen loopt ze richting badkamer. Haar moeder is net bezig met zich op te maken voor haar werk. 'Mama heeft haar portemonnee nodig,' zegt ze, 'En jij weet waar het is.' Het meisje schudt haar hoofd. Ze bijt even op haar lip en haalt adem. Haar moeders gezicht vertrekt. 'Mama heeft niet zoveel geduld liefje. Gisteravond zat het nog in mijn tas, en nu is het weg. Ra ra wie dat gedaan kan hebben?' Het meisje schuift met haar voeten en slikt. 'Ik heb het niet.'
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318681800.jpg)
Haar moeder legt haar mascara op de wastafel en met een woedende blik kijkt ze neer op haar dochtertje. Het meisje ziet hoe boos ze kijkt en stamelt: 'Ik heb het echt niet mama, echt niet!' Als ze ziet dat haar moeder een stap dichterbij doet besluit ze het te vertellen. 'Die man, gisteren, hij heeft hem!' Gisteravond bleef er een man slapen, zoals wel vaker gebeurd als haar vader een nachtje niet thuiskomt. Ze kon niet slapen en stond op om een glaasje water te pakken, toen ze de man in de tas van haar moeder zag graaien.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318683311.jpg)
Zoals ze al had gedacht gelooft haar moeder haar niet. Het meisje deinst achteruit als ze de woedende blik ziet. 'Waag het niet om een ander de schuld te geven,' snauwt ze, 'Vuile rotmeid, je hebt het gewoon gejat van me.' Het meisje schudt haar hoofd en ze voelt tranen opwellen. Haar moeders vlakke hand raakt haar in haar gezicht. 'Als je vader thuis is, zal je hier nog wel meer van horen!' schreeuwt haar moeder. Ze beent woest de deur uit, op naar haar werk.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318683907.jpg)
Zodra haar moeder weg is, kruipt het meisje in de stoel. Ze duikt in elkaar en snikt hard. Zelfs haar teddybeer had haar nu niet kunnen troosten.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318692703.jpg)
Een paar jaar later staat ze buiten, omhelsd door één van haar vele vriendjes. 'Moet je echt zo vroeg naar huis?' fluistert de jongen in haar oor. Ze giechelt en kijkt naar de voordeur. 'Het is 4 uur. Mijn vader vermoord me als ie ontdekt dat ik weg ben.' Met haar neus gaat ze langs de zijne. 'Je vader heeft heus niets door,' zegt de hij, 'Ga met mij mee, niemand thuis.' Het meisje schudt haar hoofd. Hij streelt langs haar wang. 'Ik hou van je,' fluistert hij. Ze voelt zich warm worden als hij dat zegt. 'Echt?' vraagt ze opgewonden.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318693162.jpg)
Hij knikt. 'Ga nou mee.' Ze twijfelt en kijkt nog eens naar de voordeur. De jongen ziet het en zegt zacht 'Ik zal je goed betalen als je meegaat.' Het meisje laat hem abrupt los. 'Wat bedoel je?' vraagt ze gespannen. Hij lacht. 'Dat snap je toch. Ga nou mee liefje,' nogmaals strijkt hij door haar haar. 'Ga weg,' zegt ze. Hij grinnikt. 'Kom op, je wilt toch wat bij verdienen?' Ze schudt haar hoofd en probeert haar tranen in te houden. 'Je zei dat je van me hield,' haar stem trilt als ze het zegt. Hij kijkt geïrriteerd. 'Ik heb geen zin in een jankpartij,' snauwt hij.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/1318694289.jpg)
Als hij weg is, klimt ze door het slaapkamer raam naar binnen. Het gesnurk van haar vader klinkt vertrouwd. In haar kamer zakt ze snikkend in elkaar. Ze weet dat ze nooit van haar leven een man zal vertrouwen. Niet zal willen vertrouwen. Haar schouders schokken van het huilen. Niemand geeft iets om haar. Haar ouders al helemaal niet. Ze zou beter dood af zijn.
U P D A T E
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/321194.jpg?416)
Bridgeport leeft altijd, maar is momenteel toch mooi uitgestorven. Ik begin wanhopig te raken. Nog geen klant heb ik gehad en de nacht vordert. Rico heeft met mijn geld ook meteen mijn drugs meegenomen. Nu valt het nog mee, maar over een paar uur word ik doodziek. Het idee laat me al onbeheerst trillen. Ik veeg opkomende tranen weg en kijk naar mijn hand. Het ziet zwart van de uitgelopen mascara. Ik ben een wrak momenteel, geen wonder dat niemand me aanspreekt. Mijn hakken tikken op de straatstenen terwijl ik verder loop, op zoek naar klanten.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/5184734.jpg?420)
De zon begint al op te komen. Wanhopig laat ik me op een bankje neervallen. Mijn voeten doen pijn en kennelijk heb ik een hele nacht gelopen, voor niks. Geen geld, geen eten, niets. Hoe doen andere meiden dat? Ik ben een absolute mislukkeling. Altijd al geweest ook en het zal nooit meer veranderen. Zachtjes wieg ik mezelf heen en weer, als in een soort trance. Mijn buik begint pijn te doen en ik voel een golf misselijkheid opspelen. Ik moet drugs, nu. Verlangend denk ik aan de cocaïne die Rico altijd voor me heeft. Dat spul heb ik nodig, anders functioneer ik niet meer.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/2649779.jpg?425)
Ik wil dit niet meer, zo wil ik niet meer leven. Maar dat heb ik al zovaak tegen mezelf gezegd en ik doe er nooit iets mee. Mijn hart slaat een paar keer over en mijn ogen schieten alle kanten op. Het is alsof duizenden stemmen zachtjes in mijn oor fluisteren. 'Hou je kop,' sis ik. Als het fluisteren doorgaat begin ik te gillen. Woest ga ik met mijn handen door mijn haar. Ik moet hier weg, voor de politie me vind en me weer meeneemt. Opgejaagd ren ik naar huis. Het is alsof iemand me achtervolgt. Ik begin te gillen alsof mijn leven ervan afhangt.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/6212955.jpg?420)
Thuis gooi ik de deur in het slot en kruip tegen de muur aan. Mijn handen schieten ongecontroleerd alle kanten op. De stemmen houden niet op. 'Ga weg!' gil ik. Huilend loop ik door het huisje, geen rust om te gaan zitten en niet wetend wat te doen. Dan gooi ik mijn hele huis overhoop op zoek naar drugs. Niet alles kan weg zijn, het kan niet, het mag niet. Mijn misselijkheid begint toe te nemen en een paar keer kots ik de vloer onder. Afkickverschijnselen. En dan vind ik het. Een minuscuul beetje coke. Ik kan wel huilen van geluk. Alles komt goed.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/6289985.jpg?417)
Heel langzaam word ik rustig. Ik heb geen honger meer, niet de behoefte om te slapen. De stemmen verdwijnen en na een paar minuutjes is de misselijkheid ook zo goed als weg. De wereld, en alles en iedereen die erin leeft, is mooi. Opgewekt ren ik die avond naar buiten. Het schemert al en ik weet zeker dat ik klanten ga scoren. Ik ga geld verdienen, Rico af betalen en een nieuwe dosis halen. Ik ben gelukkig en niemand pakt het nog van me af.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/8089350.jpg?415)
Al snel heb ik een klant gevonden. Hij staart gefascineerd naar Bridgeport. Heupwiegend loop ik naar hem toe en leg mijn hand op zijn schouder. 'Wat sta jij hier alleen?' vraag ik. Hij draait zich verschrikt om en herademt dan. 'Gewoon een beetje te staan,' lacht hij, 'Van het uitzicht genieten.' Ik knik en mijn hand strijkt over zijn arm. 'Ben je graag alleen?' ik glimlach vriendelijk. Hij knikt en schudt vervolgens zijn hoofd. 'Ik kom hier gewoon graag, om prive redenen,' glimlacht hij.'
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/865558.jpg?414)
De manier waarop hij kijkt zegt me al genoeg. Op deze plaats komen meiden zoals ik. 'Ik ben Lizzie,' stel ik mezelf voor. 'Rafael,' zegt hij. Hij kijkt me lang aan, naar hoe ik eruit zie, alsof hij me keurt. Volgens mij heb ik beet. Natuurlijk heb ik beet. Alle mannen willen maar 1 ding en deze hier zal geen uitzondering zijn. 'Zeg,' hij kijkt nog eens om zich heen, 'Wat moet ik voor jou betalen?' Ik grijns.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/9567853.jpg?410)
'Dat hangt ervan af,' zeg ik, 'Hoelang je wilt.' Hij kapt me af. 'Ik weet het, ik doe dit vaak genoeg en ik weet hoe jullie denken. Ik wil je de hele nacht, noem je prijs maar.' Er verschijnen dolartekens voor mijn ogen en ik som snel een bedrag op. Rafael gaat ermee akkoord en stelt voor om naar zijn huis te gaan. 'Lekker rustig,' knipoogt hij. Ik grinnik. Ik ben zo high dat het me allemaal geen moer kan schelen. Rafael is lief. De hele wereld is lief en het komt allemaal door een kleine snuif.
![Picture](/uploads/6/9/8/0/6980549/5434060.jpg?407)
Rafael heeft een leuk appartement in het midden van de stad. Groot en hoog. Het voelt heerlijk om weer eens in een bed te liggen in plaats van op de grond. Zoals afgesproken wordt het geld al op het nachtkastje gelegd en maakt hij me nog een keer duidelijk dat ik hierna meteen naar huis kan. Hij is ruw maar het kan me niets schelen. Mijn wereld ligt duizenden kilometers verder van het zijne. Alles is even mooi en prachtig.